Hallo, ik leef nog hoor (ik denk dat ik mijn posts voortaan zo ga beginnen haha)!
Wat een hectische weken waren dit. Mijn excuses voor het gebrek aan leesmateriaal, maar op mijn social media (en vooral op Instagram) hebben jullie kunnen zien dat ik China nog hartstikke leuk vind en ik het enorm naar mijn zin heb. Al moet ik zeggen dat ik in de tweede week wel een flinke “ik wil weer normale aardappeltjes en bammetjes met kaas”-dip heb gehad. Een cultuurshock mag ik het wel noemen; wat een ervaring, nu al!
Ik lig/zit nu op een wat koelere zondagmiddag op Yakman’s bed, omdat er op mijn bed geen wifi is… ik maak geen grapje. Een stapje verder en het gaat van drie streepjes naar zero fun. “A.k.a. je hebt de helft van mijn bed geclaimd voor internet”. Verder is internet over het algemeen echt rampzalig hier. Mijn VPN vreet mijn batterijen op en het lijkt mijn mobiele telefoon helemaal loco te maken. Naast het internet heb je natuurlijk nog andere dingen te doen hier in het oh zo afgelegen Xiang’an campus van Xiamen university.
Zoals studeren natuurlijk, ons hoofddoel van dit leuke tripje naar het exotische China. De lessen waren de eerste twee weken erg tegengevallen, tegengevallen als in heel intensief en ontiegelijk vermoeiend. Je zat in een gloednieuwe, onbekende plek en mijn brein had het zwaar te verduren om alle tuffende, halfnaakte zweterige oude mannetjes te kunnen verwerken. De docenten daarentegen zijn wat minder goor qua uiterlijk. Onze Intermediate Reader of Mandarin Modern Chinese docente is wel a-okay. Ze heeft alleen een heel vervelend hoestje, omdat ze dag in dag uit moet kakelen voor groepen van hersendode[JW1] waiguoren. “Jullie waren in de eerste week vol energie en nu… gewoon teringmoe”, aldus die docente. Natuurlijk niet letterlijk, ze ken echt geen Nederlands haha. Verder hebben we een best wel hoogzwangere mevrouw voor de spreekvaardigheid en luistervaardigheid lessen, Angela a.k.a. onze “Ange”. Wat had ik een ontiegelijke hekel aan haar in het begin. Zo’n zuurpruimgezicht heeft zij, maar ik ben door haar bijzondere manier van lesgeven haar wel leuker beginnen te vinden. Zal niet één twee drie met haar willen dimsummen nee. Overigens blinkt ze als docente wel heel erg uit door haar spelletjes tijdens de les. Ze gooit dan een stift naar ons toe, bonkt keihard op het bord (hopen dat ie nooit naar beneden dondert) en ondertussen gooien wij de stift over totdat zij stopt met mallotige gebonk. Wie dan de stift in zijn of haar handen heeft is de pineutekneut en is aan de beurt. Nog een grappig elementje aan haar lessen is haar rampzalig lopende debatten. Bij het eerste debat had zij ook een prachtig hartstikke breekbaar belletje mee, gewoon omdat het kan en die viel op de grond door haar eigen onhandigheid. Heel zielig, maar enigszins grappig. Naast IRM en ISM hebben wij ook grammaticales van een meneer die altijd veel te vrolijk is, terwijl wij half liggen te creperen omdat het (je leest het goed) 8 uur in de ochtend is. We hebben inderdaad al heel vroeg les en zijn vaak rond vier à vijf uur klaar met de lessen. Dus zoals je kunt lezen is het behoorlijk veel. We hebben weliswaar pauzes tussendoor, een grote van anderhalve uur, maar omdat deze campus zo onmenselijk groot is duurt het eeuwen om je lichaam van A naar B te verplaatsen waardoor je als nog super veel tijd kwijt bent en weinig kunt doen.
Maar, al met al valt er weinig te klagen nu. De mensen van de uni passen zich heel makkelijk aan, geven over het algemeen prima les, geven wel heel veel huiswerk op, maar we zitten hier ook voor het Chinees leren en niet om te feesten met oudjes bij de eetkraampjes tegenover het hotel waar ze 24/7 Turkse muziek uit hun speakers “blerren”. Wat maak ik toch altijd van die vreselijke lange zinnen.
Door tijdtekort en een knorrende maag moet ik het nu hierbij laten en zal ik de volgende keer met verdergaan met mijn fantastische beschrijvingen van het uni leven hier in Xiamen.
Zoals je hebt kunnen merken zal ik het houden bij tekst en afbeeldingen vooral op Instagram met jullie delen. Ik zal in ieder geval aan het einde van deze trip een drive aanmaken voor alle Xiamen-gangers, zodat iedereen elkaars foto’s kan vinden en deze eventueel kunnen delen.
Dat was het dan weer, tot de volgende keer!
Jessy
